***

پیاده روی یک خیابان. پاها و قدم ها، قدم هایی که یه مقصد های گوناگون می روند... . ضرب آهنگشان گاهی تند وشدید و گاهی آرام. از کنار هم می گذرند...

پاها انگار عقربه های صفحه ی بی انتهای جاده هایی شده اند که مقصدشان نا پیداست و تنها باید آنها را طی کرد ، در سکوت!

 در حاشیه ی گامهای خاموشی که از کنار هم می گذرند نگاههای نامحرمانی زخم خورده انگار به دنبال ردی می گردند...تشویش را در نگاههای سردرگمشان می توان یافت... . به دنبال چه ی گردند؟  ردی از همان تازیانه ای که بر دستان چپاولگرشان فرود آمده بود؟ ردی از شمشیری که دیو پوشالی قدرت و ستمشان را تکه تکه کرد؟؟ ... . می دانند که ششیر در دستان صاحبان این گامها بوده اما نمی دانند شمشیر از کجا آمده بود...از چه جنسی بود!!

   گامها را می نگرند... از آنها جز عادی و معمولی بودنشان چیزی نمی یابند! گامها هیچ فرقی ندارند! شاید دنبال گامهایی می گردند که آن شب سرد بهمن بر دیوارهای ستم زده رد ستاره می نشاند... یا گامهایی که بر سیاهی سنگفرش خیابان پنجاه وهفت لاله می شد و شکوفه میزد !؟ شاید دنبال گامهایی می گردند که جان نثارانه  چون شمع روی مین های کینه ورزی دشمنان رفتند...شاید دنبال گامهایی می گردند که ردی از اروند و خرمشهر و آبادان و فکه و هویزه دارند... شاید دنبال گام هایی هستند که آبان به آبان... بهمن به بهمن و قدس به قدس حماسه می نگارند!؟

به یقین دنبال گامهایی می گردند که چون کوه استوار ماندند و زلال تر از چشمه ها جاری شدند. گامهایی که طوفان بودند در برابر تهدیدهایشان و شاخه گل سرخ بودند برای آنانکه زیر سنگینی تانکهای سیاه در رنج بودند... . دنبال این گامها که نه دنبال راز این گامها می گردند اما هیچ نمی یابند... چون  جانوران درنده دندان نشان می دهند... نمی یابند... حیله و نیرنگ می بارند...نمی یابند... تمام توانشان شاید پاشیدن بذر خاموشی و سکوت در میان گام ها بوده اما باز هم هیچ نیافتند. می دانند که هست...می دانند که آنچه از آن تمام ذرات وجوشان می ترسد وجود دارد ... همیشه هست...

   آنها نمی دانند اما ما میدانیم.. می دانیم که آن گامهای عاشقانه ، محکم و جاری ، گوهر از روح و ایمان این مردم به ودیعه دارند... ایمانی به وسعت کهکشان و روحی به لطافت ابر با مهری به درخشندگی هزار هزار خورشید... گامهایی که حتی جاده های کسالت بار و سکوت و خاموشی و حیله و نیرنگ و ظلم خونخواران ذره ای از مهر و ایستادگیشان کم نمی کند...از وحدتشان... عشقشان... و کوه ایمانشان...

      ملتی از گل سرخ که  می خوانند:

 «مثل درخت و سنگ

 در رهگذار باد

                                      در انتظار آمدنت

                                      ایستاده ایم

فردا به شهر نور می آیی

       از راه روستا

            از راه آفتاب

                         با دشمنان چون موج خروشان

                                                                              با ما ولی

                                                                               به مهربانی یک جویبار نرم

                                                                                                                     رفتار می کنی»¹

                                                                                                     1- شعر از سلمان هراتی